Δώσε κλώτσο να γυρίσει κι άλλο μύθο ν’ αρχινίσει.
Η ακμή και η πτώση της Γρεκονίας - Η μάχη του Ηριδανού
Ο Ριζοκόπος μετά την ήττα των Μήδων στις Πλαταιές ξεκίνησε την ανόρθωση της κατεστραμένης Πολιτείας από τις φατρίες των Σάπιων Μήλων και των πράσινων Γαϊδουριών.
Το μεγάλο αγκάθι ήταν τα μνημόσυνα που είχε υπογράψει η χώρα με τους δεινάστες. Το νέο μνημόσυνο που είχε προετοιμάσει για την χώρα ο Σαμαζέλος ακυρώθηκε με τους αγώνες του Ριζοκόπου κατά των Μερκελλάνων και των δειναστών και οι επαχθείς για την χώρα όροι του Σαμαζέλου, δεν υπήρχαν στο νέο μνημόσυνο.
Η φατρία των Σάπιων μήλων έβγαλε νέο αρχηγό στην θέση του Σελά, την μεγάλη Ρώγα κι έτσι η φατρία των Σάπιων Μήλων πήρε το όνομα “η φατρία του Εφιάλτη”.
Οι ριζίτες έφτιαξαν δίκαιους νόμους και προστάτεψαν τους ανθρώπους που υπέφεραν περισσότερο από τις ορδές των Μερκελλάνων και των δειναστών. Έργα που είχαν βαλτώσει λόγω μίζας από τους Σαμαζέλους ολοκληρώθηκαν με πολύ πιο χαμηλό κόστος και άλλα νέα ξεκίνησαν.
Τα Ασκληπιεία της χώρας ξαναλειτούργησαν όπως και τα γυμνάσια. Οι άνθρωποι του μόχθου άρχισαν να αποκτούν υπόσταση.
Τα μέσα εξαπάτησης ήταν πέρα από ψεύτες και τζαμπατζήδες. Είχαν δε και την δύναμη να συγκαθορίζουν την πολιτική της χώρας, πότε με το ψέμμα, πότε με τον εκβιασμό. Γι΄αυτό οι Ριζίτες αποφάσισαν να βάλουν τέρμα σε αυτήν την άρρωστη κατάσταση, η οποία ήταν και απορριπτέα από τον βασικό χάρτη της χώρας. Ο Ριζοκόπος έφερε νέο νόμο για να πληρώνουν και αυτοί, όπως όλοι στην Γρεκονία, τους αναλογούντες φόρους. Αυτό εξόργισε τα Μέσα εξαπάτησης που είχαν μάθει στο νταβαντζηλίκι και στο τζαμπατζιλίκι και η πονηρή μεγάλη Ρώγα τους έταξε πέτσωμα για να τα πάρει με το μέρος του, να κρύβουν ό,τι δεν συνέφερε την Μεγάλη Ρώγα και να διαδίδουν ψέμματα για τους Ριζίτες και τους συμμάχους τους.
Η πονηρή Ρώγα σκαρφίστηκε και ένα άτιμο κόλπο. Έβαλε κρυφά στο στόμα των δικών του εκατόνταρχων ένα ανήθικο ζουζουνάκι κι έτσι μάθαινε τι κάναν και τί λέγανε οι εκατόνταρχοί του με το νι και με το σίγμα. Ήθελε να τους έχει στο χέρι και να κάνουν ό,τι αυτός τους πει. Πρωτοπαλλήκαρό του έχρισε τον Αΐδη με την τσιριχτή φωνή που τον βοήθησε να γίνει αρχηγός της φατρίας του Εφιάλτη. Ο Αΐδης πολλές φορές έκανε και τον κέρβερο γι’ αυτό και μπέρδευε τα γράμματα και τους αριθμούς.
Εκείνο τον καιρό και για πολλά χρόνια πριν, οι φατρίες που κυβερνούσαν την Γρεκονία είχαν ανακαλύψει μια μικρή φυλή στα βόρεια της χώρας, τους Παίονες, που την βάφτισαν εχθρό της Γρεκονίας, αν και οι ίδιοι είχαν βάλει και λίγο το χεράκι τους. Έδιναν και έπαιρναν οι παρόλες των φατριών της Γρεκονίας για τους βόρειους γείτονες τους. Ήταν κάτι σαν τους βαρβάρους που όταν αυτοί δεν υπάρχουν πρέπει να τους δημιουργήσουμε.
Ο Ριζοκόπος με τον αρχηγό των Παιόνων έκαναν σπονδές στον Ποσειδώνα κι αποφάσισαν να βάλουν τα πράγματα στην σωστή τους διάσταση. Οι Παίονες δεν είχαν καμμιά σχέση με την Γρεκόνικη φυλή, την ιστορία και τα σύμβολά της και μιλούν μια άλλη γλώσσα.
Χαμός έγινε στην Γρεκονία. Η η φατρία του Εφιάλτη με τα Κολοβά Φίδια άρχισαν να κυκλοφορούν ξεβράκωτοι, με τον κώλο όξω, φωνάζοντας “και τώρα τι θα κάνουμε χωρίς βαρβάρους, ήταν κι αυτοί μια κάποια λύση” για να πουλάνε με το αζημίωτο πατριδοκαπηλεία.
Η μεγάλη Ρώγα που είχε δυό γλώσσες με την μια γλώσσα μιλούσε στους Γρεκόνους αραδιάζοντας του κόσμου τα ψέμματα, πως τάχα ποτέ δεν θα σεβαστεί τις σπονδές στον Ποσειδώνα, με την άλλη γλώσσα στην Στενώπη ορκίζονταν πίστη στις σπονδές του Ποσειδώνα. Είχε πάθει σχάση προσωπικότητας ο άνθρωπος, ήταν με μια λέξη σχιζοφρενής.
Οι Μήδοι εκείνο τον καιρό είχαν στήσει τα πολεμικά τους τσαντίρια στα βόρεια σύνορα της Γρεκονίας, στην Παιονία και πολύ θύμωσαν που με την σπονδές του Ποσειδώνα μάζεψαν τα μπογαλάκια τους από εκεί.
Στην Πεντέλη ο Πάνας χαίρονταν με την Σύριγγα τις χαρές της φύσης κι ο Αίολος είχε ανοίξει διάπλατα τον ασκό του συμμετέχοντας κι αυτός με τους γιους του στην χαρά του Πάνα κι ο άνεμος ξεπερνούσε σε ταχύτητα τα 120 χιλιόμετρα την ώρα. Τότε ο από μηχανής θεός έστειλε μια σπίθα στα ξερόχορτα που γίνονταν το γλέντι. Η σπίθα έγινε φλόγα και η φλόγα πυρκαγιά και με τον πρωτόγνωρη δύναμη του Αιόλου κάλπαζε προς τον Δήμο του Αραφινίου και προς το κόκκινο λιμανάκι.
Οι αξιωματούχοι της φύλαξης έκοψαν τον δρόμο της σωτηρίας των κατοίκων και τους στέλνανε πίσω στις περιοχές που θα καίγονταν. Έτσι χάθηκε κόσμος στη φωτιά.
Ο Ριζοκόπος ξήλωσε αυτούς τους επίορκους αξιωματούχους. Κάποιος δε φίλος της μεγάλης Ρώγας, ο Μπουρδουλάκης, που όπως ο ίδιος έλεγε είχε συγγράψει τα μετεωρολογικά του Αριστοτέλη, διαλαλούσε πως θα εκκένωνε την περιοχή σε 20 λεπτά.
Οι δεινάστες και οι ηγεμόνες της Στενώπης αντιπαθούσαν πολύ τους Ριζίτες και τον Ριζοκόπο και προτιμούσαν την μεγάλη Ρώγα, που τους έκανε όλα τα θελήματα σε βάρος της Γρεκονίας. Όταν ήρθε ο καιρός οι λαοί της Στενώπης να στείλουν νέους άρχοντες στο βουλευτήριο του Οχυρού των δρόμων, η φατρία του Εφιάλτη ξεπέρασε σε πλήθος τους Ριζίτες κι έτσι ο Ριζοκόπος διέλυσε το βουλευτήριο της Γρεκονίας και όρισε μέρα για την μεγάλη συνέλευση των Γρεκόνων για νέο βουλευτήριο.
Η μεγάλη μάχη δόθηκε στον Ηριδανό ποταμό. Οι ριζίτες με τους απελεύθερους είχαν καταλάβει την νότια όχθη του ποταμού κι είχαν την προστασία απ’ τους Θεούς την Αθηνά, τον Απόλλωνα, την Αφροδίτη και την Αρτέμιδα. Την βόρεια όχθη του ποταμού είχαν καταλάβει η φατρία του Εφιάλτη, η φατρία των κολοβών φιδιών, τα άπυρα στουρνάρια και η φατρία των πράσινων γαϊδάρων. Μαζί τους ήταν και άλλοι τυχοδιώκτες που προσδοκούσαν λάφυρα εάν έχαναν οι ριζίτες.
Όλοι αυτοί της βόρειας όχθης του ποταμού είχαν την προστασία της Ήρας, του Ποσειδώνα, του Άρη και του Ερμη.
Ο Άρης ήταν στο πλευρό του βόρειου στρατοπέδου κατ’ εντολή της μάνας του της Ήρας για να εκδικηθεί τον Δία που δεν πήρε ανοικτά το μέρος κανενός, αλλά όλοι ξέρανε την αδυναμία που είχε για την καταδική του κόρη την Αθηνά. Ο Ποσειδώνας δεν είχε ξεχάσει την ήττα του από την Αθηνά μπροστά στον Κέκροπα κι έτσι πήγε με την Ηρα. Ο Ερμής ως προστάτης των κλεφτών και των ψευτών ήταν φυσικό να πάει με την φατρία του Εφιάλτη. Όσο για την Ηρα καθένας γνωρίζει πως στην μάχη αυτή προστατεύε τους αντίπαλους των Ριζιτών για να εκδικηθεί τον Δία, που την είχε κάνει τάρανδο.
Η Εστία όπως πάντα δεν πήρε το μέρος κανενός. Η Δήμητρα χαίρονταν την συντροφιά της κόρης της Περσεφόνης και δεν είχε χρόνο να μαλώνει με τους άλλους θεούς. Ο Πλούτωνας, αν και συμπαθούσε την φατρία του Εφιάλτη, γιατί θα του έστελνε κόσμο και κοσμάκη να τον συντροφεύουν, είχε πέσει σε βαθειά θλίψη γιατί του έλειπε η Περσεφόνη και δεν τον ενδιέφερε το τι γίνεται στον πάνω κόσμο.
Τα μέσα εξαπάτησης πολεμούσαν τους Ριζίτες ανελέητα, αραδιάζοντας του κόσμου τα ψέμματα και κατασυκοφαντούσαν τους Ριζίτες. Οι δεινάστες ήταν στο πλευρό της φατρίας του Εφιάλτη.
Σ’ αυτήν την μάχη του Ηριδανού οι Γρεκόνοι πίστεψαν τα ψέμματα και τις συκοφαντίες των μέσων εξαπάτησης καθώς και τις υποσχέσεις της μεγάλης Ρώγας πως θα πάρει πίσω τις σπονδές του Ποσειδώνα με τους Παίονες. Ήταν και τα μεγάλα ψέμματα για την τραγωδία της πυρκαγιάς που μετέπεισαν τους Γρεκόνους κι έτσι οι Ριζίτες χάσανε την μάχη στον Ηριδανό κι από εκείνη την μέρα ξεκινά και μια νέα εποχή δυστυχίας των Γρεκόνων.
Όμως λαοί που ψηφίζουν κλέφτες και απατεώνες δεν είναι θύματα, είναι συνεργοί τους.
H εποχή των τεράτων
Μετά την ήττα των Ριζιτών στον Ηριδανό, την ηγεσία της Γρεκονίας ανέλαβε η φατρία του Εφιάλτη που μετονομάστηκε σε φατρία των Γαλάζιων Ακρίδων, μιας και η μόνη τους ιδεολογία ήταν το ψέμα και το πλιάτσικο και εξαπατούσαν ασύστολα τους Γρεκόνους για να τους αρπάξουν το βιός τους και τον πλούτο της Γρεκονίας. Η Μεγάλη Ρώγα πήρε το όνομα “Γκαντεμόσαυρος”, επειδή έσερνε μαζί του όπου πήγανε και την κακοτυχιά. Μόλις έγινε ηγεμόνας της Γρεκονίας ο Γκαντεμόσαυρος έβαλε το σκαθάρι σε κάθε φίλο του, στους στρατηγούς της Γρεκονίας, και σε μέλη της φατρίας των πράσινων Γαϊδουριών, αλλά και σε πολλούς αντιπάλους.
Έτσι ο Γκαντεμόσαυρος γνώριζε με το νι και με τι σίγμα ακόμη και πότε κατουρούσαν οι ζουζουνοπαρμένοι.
Ο Γκαντεμόσαυρος, πέντε μήνες αφ’ ότου εκλέχθηκε ηγεμόνας της Γρεκονίας έκανε ένα ταξίδι στην μεγάλη χώρα πέραν των Ινδών αρχές του Νημακτηριώνος, όπ’ κατοικούσαν οι Σίνες, ένας πανάρχαιος κι αυτός λαός.
Ήταν βλέπετε τιμώμενη τότε από τους Σίνες χώρα η Γρεκονία. Μόλις έφυγε ο Γκαντεμόσαυρος από την Σινική χώρα ξέσπασε λοιμός σε όλη την οικουμένη. Η Στενώπη άφησε ελεύθερα τα λουριά στους υπηκόους της για να αντιμετωπίσουν τον λοιμό. Ο Γκαντεμόσαυρος ο λοιμοφόρος βρήκε μοναδική την ευκαιρία να κάνει γιουρούσι στο διακαιώματα των Γρεκόνων και πλιάτσικο στο βιός τους. Τους έκλεισε στα σπίτια τους κι οι πραιτωριανοί είχαν στήσει καραούλι σε κάθε πλατεία και χειροτονούσαν καθέναν που θα τολμούσε να καθίσει σε κάποιο παγκάκι. Είχαν σπείρει τον φόβο παντού.
Ο πολλοίς φοβερός ών, πολλούς φοβείται (Αυτός που προκαλεί φόβο σε πολλούς, φοβάται πολλούς) έλεγε ο μεγάλος παλαίχθων φιλόσοφος της Γρεκονίας. Γι’ αυτό ο Γκαντεμόσαυρος ο λοιμοφόρος εκμαύλισε με πολλά αργύρια τα μέσα μαζικού χυστερισμού να κάνουν το μαύρο άσπρο, να κρύβουν την αλήθεια, να αναμεταδίδουν ως αλήθειες τα ασύστολα ψέμματα της κλίκας του. Και καθώς αιτία του φόβου είναι η άγνοια οι χυστερικοί μέρα νύχτα βομβάρδιζαν τους Γρεκόνους με ασύστολα ψέμματα. Οι σκαθαροπαρμένοι μόλις που βγάζαν άχνα απ’ τον φόβο μη και μάθει ο κόσμος πότε κατούρησαν ή πως και πότε κάναν χρήση της φυλικότητάς τους. Ένας από τους σκαθαροπαρμένους ήταν και ο αρχηγός της φατρίας των πράσινων γαϊδουριών.
Οι κόκκινοι Αμνοί σιωπούσαν απ’ το φόβο μπας και οι Ριζίτες σηκώσουν κεφάλι. Είδαν την ήττα των Ριζιτών στον Ηριδανό σαν ιδανική ευκαιρία να απαλλαγούν απ’ τον μεγαλύτερό τους εχθρό. Και καθώς ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου η φατρία των Κόκκινων Αμνών περί άλλων ετύρβαζε.
Στις μαύρες αυτές εποχές μόνον οι Ριζίτες σήκωσαν κεφάλι. Υπερασπίστηκαν τα Ασκληπιεία και τα γυμνάσια, το βιός και την περηφάνια των Γρεκόνων, που η φατρία του Γκαντεμόσαυρου του λοιμοφόρου ξεπουλούσε ασύστολα στους φίλους της.
Με το τέλος του πρώτου δεκαημέρου του ανθεστηριώνος και λίγο πριν η Γρεκονία αναδείξει την νέα της ηγεσία, στο ιερόν Λυκοστόμιον συνέβη η μεγάλη τραγωδία, το μεγάλο έγκλημα της φατρίας των γαλάζιων ακρίδων. Είχαν ξεχαρβαλώσει τον αμαξόδρομο και οι άμαξες κάναν το δρομολόγιο “Πάμε κι όπου βγει”. Ε, μια φορά θέλει το κακό να γίνει κι έγινε.
Έντρομος ο Γκαντεμόσαυρος ο λοιμοφόρος διέταξε την πλήρη συσκότιση του εγκλήματος για να μην μάθουν οι Γρεκόνοι πως για τον θάνατο τόσων ανθρώπων ήταν αυτός υπεύθυνος. Οργίαζαν τα ψέμματα από τα μέσα μαζικού χυστερισμού και πέφταν τα αργύρια για την παραπλάνηση.
Εν τω μεταξύ ο λιμός απειλούσε όλη την Γρεκονία. Κι επειδή ο λοιμός είχε εν πολλοίς περάσει ο Γκαντεμόσαυρος ο λοιμοφόρος απέκτησε νέο προσωνύμιο: Λιμοφόρος ο αιχροκερδής. Παρά το γεγονός πως ο λιμός ήταν προ των πυλών και απειλούσε με αφανισμό πολλούς Γρεκόνους κι επειδή οι συνωμότες ήταν πολλοί, οι Γρεκόνοι σώπαιναν και δεν μιλούσαν γιατί ήταν φοβισμένοι. Στην νέα αναμέτρηση για το βουλευτήριο οι Γρεκόνοι ανέδειξαν στην ηγεσία της χώρας και πάλι τον Γκαντεμόσαυρο τον λιμοφόρο τον αισχροκερδή καθώς ο άνθρωπος που η φτώχεια τσάκισε, αυτός δεν μπορεί να μιλήσει ούτε να κάνει τίποτα, του ‘ναι δεμένη η γλώσσα και η σκέψη. Ο φόβος ακυρώνει τη μνήμη, και η γνώση χωρίς θάρρος δεν ωφελεί σε τίποτα.
Στο στρατόπεδο των Ριζιτών υπήρξε μεγάλη αναταραχή. Ο Ριζοκόπος κάλεσε τους Ριζίτες ν’ αναδείξουν νέα ηγεσία. Η Ριζοσύρτη και ο Ριζοκόφτης διεκδίκησαν την ηγεσία των Ριζιτών. Κλήθηκαν όλοι οι Ριζίτες ν’ αποφασίσουν και όχι ένα κονκλάβιο, όπως μέχρι τότε γινότανε. Στην αναμέτρηση αυτή αναδείχθηκε ηγέτης των Ριζιτών ο Ριζοκόφτης και η Ριζοσύρτη κουρασμένη -όπως είπε - αποχώρησε από τους Ριζίτες κι έφτιαξε δική της φατρία την φατρία των Ριζοσυρτών, κλέβοντας τις έδρες από τους Ριζίτες.
Διαβάστε επίσης "Η Μάχη των Πλαταιών"
